Wie alles uit zijn of haar sportcarrière wil halen, moet kiezen. Soms vallen die keuzes goed uit, andere beslissingen helpen je niet - ook al lijken ze zo voor de hand te liggen. In een reeks interviews met oud-toppers vragen we hen om te vertellen over hún keuzes, omdat de talenten van nu daar wellicht hun voordeel mee kunnen doen. Dit keer: Kamiel Maase. Over de belangrijkste beslissing die hij nam met het oog op zijn sportieve carrière hoeft Kamiel Maase niet lang na te denken. Maar hij plaatst die keuze zowel in het rijtje positieve als negatieve ervaringen. ‘Het gaat om het stoppen met mijn werk bij DMV International. Dat deed ik in 2001 en het heeft heel goed uitgepakt. Maar ik was toen al dertig jaar en had die keuze eigenlijk veel eerder moeten maken.’ ‘De aard van het beestje’, zo noemt hij de reden dat hij relatief laat alles op de sport durfde en wilde zetten. Maase studeerde in de VS, in Leiden en in Rotterdam (achtereenvolgens microbiologie, scheikunde en bedrijfskunde) en werkte daarna parttime in Veghel en later in Wageningen. ‘Ik had natuurlijk één studie kunnen doen in plaats van drie. En ik had soms genoegen kunnen nemen met een zeven, in plaats van een acht of een negen. Maar zo steekt deze meneer niet in elkaar. Ik wil altijd alles zo goed mogelijk doen. Maar wie vraagt Pieter van den Hoogenband ooit nog naar zijn tentamen-cijfers? Zijn Olympische prestaties zijn veel belangrijker.’ "Werken, dat zou ik nog lang genoeg kunnen doen" In het laatste jaar dat hij de atletiek en het werk combineerde, liep de belasting teveel op. ‘Ik vond mijn werk heel leuk, maar kon niet leveren wat ik graag wilde. Tegelijkertijd kwam ik af en toe te laat op de training en ik voelde me soms ook te moe om goed te kunnen trainen. Ik ben een jaar bezig geweest voor ik echt kon kiezen. Op een gegeven moment was me echter wel duidelijk dat ik echt het maximale wilde bereiken in de sport. Werken, dat zou ik nog lang genoeg kunnen doen.’ Sommige topsporters kunnen niet kiezen, omdat ze de inkomsten uit hun werk nodig hebben. ‘Bij mij speelde dat dankzij mijn sponsors geen rol’, zegt Maase. ‘Het ging er puur om dat ik werk en sport beide zo leuk en uitdagend vond, terwijl het logischer was geweest om na de studies geen baan te gaan zoeken.’ De keuze om aan de Universiteit van Texas in Austin te gaan studeren schaart Maase ook tot de positieve keuzes in zijn carrière. ‘Ik wist van onder meer Marko Koers dat het hem goed was bevallen: je hebt er een redelijk flexibel studieprogramma en veel ruimte om te trainen. Ik vond in Stan Huntsman, die twee jaar geleden is overleden, een uitstekende trainer. Hij was autoritair en daar moest ik aan wennen, maar we zijn uiteindelijk goede vrienden geworden. Sportief is het een risico, want de belasting door studie, hard trainen en veel wedstrijden lopen is zwaar. Bij vijftig procent van de buitenlandse sporters die aan een Amerikaanse universiteit gaan studeren, loopt het uit op een mislukking. Maar mij heeft het als mens gevormd. Ik heb daar geleerd om op eigen benen te staan. Het was echt een versnelling in mijn ontwikkeling – en dan bedoel ik niet alleen in sportief opzicht.’ "Nu kan ik net zo goed doorlopen tot de Coolsingel' Dat je als atleet zelfstandigheid nodig hebt, bewees Maase bij een andere keuze. Gedurende zijn hele topsportcarrière was Bram Wassenaar zijn trainer. ‘Hij is iemand die een geleidelijke opbouw voorstaat. Maar in 2001 heb ik gezegd dat ik al kort na de zomer wilde beginnen met de trainingen om snel in topvorm te zijn. Ik wilde bij de EK Cross, die altijd begin december plaatsvinden, goed presteren. Bram voelde er weinig voor, maar ik heb dat plan doorgezet en won dat jaar in Thun een zilveren plak. Dat was anders niet gebeurd.’ Maase verkreeg grote bekendheid bij het sportpubliek toen hij in 1999 bij de marathon van Rotterdam als haas startte, maar de wedstrijd uitliep en zich met een tijd van 2.10.08 als debutant kwalificeerde voor de Spelen van 2000 in Sydney. Hij schetst die gebeurtenis, die grote gevolgen had voor zijn carrière, als een reeks keuzes. ‘Ik zou de kopgroep tot 15km aanvoeren, waar een vriend klaarstond met kleding. Maar het ging zo lekker, dat ik verder ben gegaan. Na zo’n 30km had ik bij het atletenhotel uit kunnen stappen, maar ik liep nog steeds goed, ook al zaten we op het schema voor een wereldrecord. Vijf kilometer verder liet ik me terugzakken om uit te gaan stappen. Maar toen liet de kopgroep het tempo zakken. Dat wilde ik niet laten gebeuren, ook voor een Spaanse atleet in die groep die ik redelijk goed kende en die een mooie tijd wilde lopen. Dus ben ik weer gaan hazen. Ik zag het als een missie en het voelde als een echte beslissing. Een paar kilometer verder kon ik het tempo niet langer volhouden, maar dacht: nu kan ik net zo goed doorlopen naar de Coolsingel.’ Wat zijn de verkeerde keuzes die Maase maakte? ‘Ik had, achteraf gezien, veel meer tijd moeten steken in het oefenen met het drinken tijdens de marathonvoorbereiding. Ik ben een paar keer kokhalzend over de finish gekomen. Mijn maag en darmen hadden moeite de sportdrank binnen te houden. Dat drinken had ik veel vaker en ook tijdens zware tempoblokken moeten doen om mijn lichaam erop voor te bereiden. Maase miste de WK van 2005 in Helsinki, terwijl hij dat jaar in de beste vorm van zijn leven stak, zo stelt hij. Al vier keer was hij op de 10.000m in de top-12 gefinisht; nu zat er meer in. ‘Ik kwam kort voor die WK terug uit een trainingskamp in Bad Dürrheim met lichte hamstring-klachten. Het plan was een laatste test te doen bij een 10km-wedstrijd in Voorthuizen. Daar ben ik écht geblesseerd geraakt en heb zodoende de WK gemist, waar ik enorm van heb gebaald. Ik heb ervan geleerd dat je niet vast moet houden aan je plan als je lichaam laat weten dat je even rust moet nemen. Hoe vervelend het ook is als je een wedstrijdorganisator en het publiek dan teleur moet stellen.’ Met een wat ruimere blik terugkijkend zegt Maase dat hij wellicht baat zou hebben gehad bij mentale begeleiding. ‘Na een eenmalige, volstrekt niet aansprekende kennismaking met dat fenomeen heb ik me er altijd van weggehouden. Nu zie ik in mijn werk voor NOC*NSF dat sporters echt baat kunnen hebben bij het trainen van wat we tegenwoordig “prestatiegedrag” noemen. Ik was en ben nog altijd echt gedisciplineerd, maar ik had mezelf als topsporter nog wel wat beter kunnen leren kennen.’ Over Kamiel Maase Kamiel Maase (1971) behoorde van 1993 tot 2008 tot de Nederlandse top op de lange afstand en marathon. Hij is recordhouder op de 5000 en 10.000m met 13.13,06 en 27.26,29 en was dat tot voor kort ook op de marathon. Op die marathon liep hij 2.08.31 in 2003 en 2.08.21 in 2007. Hij was deelnemer aan de Olympische Spelen in 2000 (marathon), in 2004 (10.000m) en 2008 (marathon). Bij de EK cross in Thun in 2001 won hij zilver. Momenteel is hij werkzaam als Performance Manager Sport Science & Innovation bij NOC*NSF. ​Tekst: Cors van den Brink Foto's: Erik van Leeuwen (1/2 marathon Schoorl 2007)

Op zaterdag 15 juni vond op het sportpark Brakkenstein te Nijmegen de Open Nederlandse Kampioenschappen para-atletiek plaats. Deze werden voor de tweede keer op rij georganiseerd door Nijmegen Atletiek. Ruim 90 atleten uit zes landen (Nederland, Wales, Spanje, Luxemburg, Duitsland en België) met opvallend sterke delegatie van 17 man uit Wales kwamen naar Nijmegen. Zij streden om de open Nederlandse titels op meer dan 20 verschillende onderdelen. De wedstrijd werd officieel geopend door Lara Baars, ambassadrice van de Open NK Para-Atletiek en atlete van Nijmegen Atletiek. De toeschouwers genoten van een spannende en enerverende competitie met prachtig weer en unieke atleten. Het was een wedstrijd met emotionele hoogte- en dieptepunten. Tijdens de wedstrijd zijn twee officieuze*) nieuwe wereldrecords (Fleur Jong (13.63s op de 100m en Take Zonneveld 26,99m op discus) en diverse nationale records gevestigd. Tevens behaalden de atleten handen vol PR’s. Een verre stoot van Harrison Walsh (15.02m op kogel) leek aanvankelijk ook een mogelijk wereldrecord, maar hij bleek een week eerder nog verder te hebben gestoten in Grozetto, Italië. De prijsuitreikingen werden verzorgd door Loek Janssen, voorzitter Nijmegen Atletiek. De evenementpresentatie gaf in een nieuwe vorm aandacht voor iedere para-atleet. Tevens werd het publiek deskundig geïnformeerd door gast speaker Jelmar Bos. In de laatste fase van de wedstrijd liepen enkele Para-Atletiek onderdelen door in de 20e editie van de Next Generation Athletics (voorheen Nijmegen Global Athletics). Deze combinatie van twee top-evenementen gaf beide evenementen extra allure. Dit wordt onderstreept door de quote van hoofdsponsor Provincie Gelderland bij monde van Jan Markink: ”We zijn trots dat de ONK Para Atletiek ook dit jaar weer in Gelderland worden georganiseerd! Op één dag en op één locatie zijn twee prachtige atletiekevenementen: ONK Para Atletiek en Nijmegen Next Generation Athletics op deze mooie locatie. Met sport halen we het beste en mooiste uit Gelderland!” De Open NK Para-Atletiek editie van 2020 wordt georganiseerd door Eindhoven Atletiek. Benieuwd naar alle uitslagen? Bekijk deze

De derde ronde van de seniorencompetitie, afgewerkt op een doorgaans zonnige Vaderdag, bracht geen grote aardverschuivingen te weeg. In de eerste divisie hielden de mannen van Lycurgus en de vrouwen van PAC hun kopposities vast. Zij houden het NK Teams in het vizier. Ook in de tweede en derde divisie bleef rangorde in grote lijnen zoals die na de 26 mei al was. De diverse promotie/degradatiewedstrijden staan voor 8 september op de kalender. Eerste divisie: Lycurgus en PAC weer sterk Op de thuisbaan van Sprint in Breda streden de 12 mannen- en vrouwenteams in de eerste divisie om vier plekken in de promotie/degradatiewedstrijd voor het NK Teams. Zij krijgen daar in september gezelschap van de ploegen die op 11 mei in Vught op de onderste vier plaatsen eindigden. De mannen van Lycurgus vinden zichzelf na drie wedstrijden fier aan kop terug. Zij zetten in Brabant verreweg het hoogste totaal neer, waarbij eigenlijk alleen Sprint wat in de buurt wist te blijven. AV 1923 en Spado zijn de andere teams die nog aanspraak op promotie mogen maken. AAC en Hellas eindigden als vijfde en zesde en komen dus óók in 2020 uit op het tweede niveau van de vaderlandse atletiekcompetitie. Voor Lycurgus wipte Menno Vloon met zijn polsstok over 5,40 (Rutger Koppelaar kwam voor Ilion tot 5.20) en pakten ook de sprinters Jonathan Mutebwa (100) en Gino van Wijk (200) de maximale 12 punten. Pieter Braun kwam voor Sprint uit bij het kogelstoten (tweede) en discuswerpen (vierde). GAC Hilversum, AAV’36, TION en Ilion moeten in september proberen in de eerste divisie te blijven. Bij de vrouwen handhaafde PAC zich als sterkste, al was de beste dagscore voor Leiden Atletiek. Ook Groningen Atletiek en AV 1923 mogen nog dromen van een plek bij de beste acht ploegen van het land. De vrouwen van Sprint misten op hun eigen baan de boot. Daar kon ook de sterke meerkamptandem Vetter/Broersen geen verandering in brengen. Wendy Koolhaas (39 inmiddels) was voor Groningen nog altijd met afstand de beste bij het kogelslingeren, haar veel jongere clubgenote Jorinde van Klinken weer een klasse apart bij het kogelstoten. Tessa van Schagen pakte voor Leiden Atletiek een dubbel op de 100 en 200 meter en Diana van Es maakte namens PAC indruk met een sterke 3000 meter. Voor GAC Hilversum, AAC, AAV’36 en Altis wordt het in september vól aan de bak voor lijfsbehoud. Tweede divisie: Rotterdam en Eindhoven blijven aan kop De tweede mannenploeg van Rotterdam Atletiek én de vrouwen van Eindhoven Atletiek leiden de dans na drie ronden in de tweede divisie. Daarvoor werden de poules afgewerkt in Veenendaal, Zwolle en Den Haag. De beide koplopers kwamen in Den Haag in actie: de beste scores vielen bij de mannen echter te noteren in Zwolle, waar Altis tot 8795 punten kwam, en in Veenendaal, waar AV Haarlem 8702 punten vergaarde. De beste acht ploegen kruisen in september de degens met de onderste vier van de eerste divisie. Inzet: vier plekken in de eerste divisie van volgend jaar. Wat opvallende resultaten uit de uitslagenlijsten: Sawa Bezelev won voor Athlos zowel de 100, 200 als 400 meter in Veenendaal. Daar liep Jurgen Wielart voor AV Haarlem solo 1.49,79 op de 800 meter. Alleskunner én junior Sven Jansons won voor Altis in Zwolle zowel het hoog- als polsstokhoogspringen. Bij de vrouwen was Eindhoven Atletiek de enige club die boven de 8000 punten scoorde. ’t Haasje consolideerde knap de tweede plek, voor De Spartaan en Hera. Sacha van Agt won voor de koploopsters in Den Haag de 100 en 200 meter en clubgenote Silke Peeters sloeg een dubbelslag op de 400 meter én de 100 meter horden. In Zwolle won Carlijn ter Laak voor TION de 100 en 200 meter én het verspringen. In Veenendaal was N’ketia Seedo (nog altijd maar 16) voor U-Track goed voor 11,71 op de 100 meter. Derde divisie: opnieuw Haag en Zaanland De vijf poules in de derde divisie werden afgewerkt in Santpoort-Noord, Boskoop, Barendrecht, Kerkrade en Emmeloord. De mannen van Haag Atletiek en de vrouwen van Zaanland toonden zich in deze ronde wederom met overmacht de sterksten en lijken rijp voor promotie. De Hagenezen wonnen in Boskoop zes individuele onderdelen én de 4 x 400 meter (met 24 seconden voorsprong!). Ook de overmacht van de vrouwen van Zaanland (als enige boven de 7000 punten) was enorm, met veelzijdige atletes als Sophie Klumper en Michelle Oud in het team. Die laatste won maar liefst drie onderdelen: de 100 meter horden, het kogelstoten en verspringen. Dat kunstje flikte in Emmeloord ook Mabel Korporaal (AV Zeelwolde). Zij was de beste op de 100 en 200 meter én sprong met 1.70 verreweg het hoogst van iedereen. Tekst: Ton de Kort Foto: NK teams 2017

Barriers vertelt het verhaal van hordeloper Koen Smet die Amsterdam achterliet om met wereldrecordhouder Colin Jackson in Cardiff te trainen. Barriers gaat 15 en 16 juni in premiere tijdens het CampusDoc Film Festival in het Louis Hartlooper Complex te Utrecht. En jij kan daar bij zijn! In de documentaire Barriers wordt een van de meest succesvolle Nederlandse hordeloper van dit moment gevolgd: Koen Smet. 11 keer kroonde Koen zichzelf tot Nederlands kampioen op de horden, maar hij wil meer. Zijn ultieme doel is om op de Olympische Spelen te schitteren. Op een cruciaal moment in zijn carrière kreeg Koen de unieke kans om met Colin Jackson, de wereldrecordhouder op de 60 meter horden, te trainen in Cardiff (Wales). Samen werken zij om het beste uit Koen te halen. En dan te bedenken dat Koen 2 jaar geleden met een depressie worstelde, maar nu toch zo’n ongebaand pad durft te bewandelen. De documentaire laat zien wat Koen moest doorstaan om te zijn wie hij nu is, hoe zijn harde topsportleven eruit ziet, maar ook hoe hij traint onder een absolute legende. We gaan met Koen mee op avontuur, zien hem struggelen met een blessure, gaan terug naar een minder rooskleurige periode uit zijn leven, volgen hem in Cardiff en zien hem schitteren op wedstrijden. En dat allemaal gecombineerd in een documentaire van 25 minuten. Bekijk hier alvast de trailer! Barriers gaat 15 en 16 juni in premiere tijdens het CampusDoc Film Festival in het Louis Hartlooper Complex te Utrecht. Tickets zijn

Hét hoogtepunt van de dag was toch wel de 400mH van Femke Bol. Zij liep een tijd van 56,88s en is daarmee de snelste junior van Europa dit seizoen. Tevens heeft ze hiermee het oude T-Meeting record van Bianca Baak (57,81s) verpulverd. Op maandag 10 juni 2019 vond onder onverwacht goede omstandigheden de 9e editie van de IFF T-Meeting plaats. Dat die omstandigheden meer dan goed waren, bleek wel uit de race van Bowien Jansen op de 100 meter. Zij snelde in een tijd van 11,59s (+1,7) naar de finish en dook daarmee nét onder de limiet van 11,60s voor de EK u23. In de A-finale wist Jansen zelfs een tijd van 11,39s neer te zetten, waarbij ze echter té goed geholpen werd door de rugwind. Ook Mark Heijden heeft optimaal gebruik gemaakt van de snelle MONDO baan in Tilburg. Hij liep de 110mH in een tijd van 13,30s (+1,9). Hiermee versterkte hij zijn eerste plaats op de allertijden ranglijst. Naast Femke Bol mogen na vandaag nog drie andere atleten zich voortaan T-Meeting recordhouder noemen. Robin Vanderbemden (BE) snelde in een tijd van 20,83s (+1,9) op de 200m naar de finish. Killiana Heymans was zeer tevreden met een hoogte van 4,45m bij het polsstokhoogspringen. Met een verbetering van maar liefst 30cm springt dit meeting record er letterlijk en figuurlijk bovenuit. En last but not least wist Kika van Bergen en Henegouwen bij het verspringen in een sterk deelnemersveld tot een afstand van 6,31m te komen. Voor de para-atleten was de negende editie van de T-Meeting eveneens een geslaagde dag. De snelle baan leende zich voor drie limieten voor de WK in Dubai dit najaar. Ranki Oberoi opende het vuurwerk met een afstand van 6,92m in de verspringbak. Daarnaast voldeed Annette Roozen aan twee limieten. Op de 100m liep zij 16,66s en ze sprong een afstand van 3,93m in de verspringbak. Gert-Jan Schep (58,37s op de 400m in T36 klasse) en Olivier Hendriks (23,28s op de 200m in T62 klasse) profiteerden van de uitstekende omstandigheden. Schep en Hendriks wisten met hun prestaties de Nederlandse records aan te scherpen. Al met al mogen de atleten en organisatie terugkijken op een geslaagde dag met goede weersomstandigheden, wind mee en veel mooie sportprestaties! Volgend jaar zijn alle atleten weer welkom in Tilburg op 1 juni 2020. Dan is dé spring- en sprintwedstrijd er weer van, voor en door atleten. Bron: T-meeting

In verband met het verwachte onweer later vandaag heeft het kernteam van de Gouden Spike in overleg met de Atletiekunie besloten om de demonstratiewedstrijd kogelstoten die vrijdagmiddag in het centrum van Leiden gehouden zou worden af te gelasten. De risico's voor mensen en de kwetsbare materialen zijn te groot om dit evenement doorgang te laten vinden. We betreuren dit uiteraard en hopen op een nieuwe gelegenheid volgend jaar.

Traditiegetrouw organiseert atletiekvereniging Attila uit Tilburg op tweede pinksterdag de T-Meeting. Dit jaar op 10 juni en met een sterker deelnemersveld dan ooit tevoren. Dat er meeting records gebroken gaan worden staat zo goed als vast, maar belangrijker is de zoektocht naar limieten voor de internationale toernooien aankomende zomer. Vuurwerk vanaf het begin Vanaf 12:00 barst het los in Tilburg, zowel de korte horden als het polsstokhoogspringen voor vrouwen gaan dan van start. Bij beide onderdelen is meteen zicht op WK tickets. Eline Berings (BE) hoopt onder de 12,98 seconden te duiken op de 100 mh. Deze Belgische is bekend met de T-Meeting en behaalde vorig jaar nog het EK limiet in Tilburg met 12,93 s. Met een persoonlijk record (PR) van 12,73 s, de

Nog even doorzetten en het NKJ begint: 24 dagen tot 28 juni. Deze editie Welkom nieuwe sponsors En weer zo'n mooie Junior over de Toonbank Het NKJ VIP-event! Ondertekening sponsorovereenkomst Berntsen Mulder Binnenkort, agenda Welkom nieuwe sponsors (zie ook