Tijdens het jaarlijks Atletiekgala, dit keer voor het eerst in Ede, werd vanavond de winnende ‘Atleet van het Jaar’ bekend gemaakt. De verkiezing kent dit jaar voor het eerst één geïntegreerde categorie. Toine van Peperstraten, host van het Atletiekgala, zorgde samen met de gasten voor een mooie, bijzondere en feestelijke terugblik op het sportjaar 2019. "Zonder twijfel de grootste impact op de atletiekwereld" Dit jaar ging de strijd om de titel ‘Atleet van het Jaar 2019’ tussen vier atleten die in 2019 formidabel hebben gepresteerd. Te weten: Joris van Gool (brons, 60 meter, op de EK Indoor), Nadine Visser (goud, 60mh, op de EK Indoor), Ronald Hertog (goud, 200m, op de WK Para Atletiek) en Sifan Hassan (dubbel goud op de WK Atletiek). De vakjury, bestaande uit drie coryfeeën uit de atletiek en drie gerenommeerde sportjournalisten van landelijke media, heeft haar stem laten gelden en was unaniem in haar besluit: de prestaties van Sifan Hassan in 2019 hebben zonder twijfel de grootste impact gehad in de atletiekwereld en daarbuiten, zij heeft geschiedenis geschreven. Vakjuryvoorzitter Kamiel Maase geeft een beknopte toelichting op het lovende juryrapport: “Joris van Gool ontbolstert als topsprinter, Nadine Visser is op de horden een Grande Dame in wording en Ronald Hertog beloont zijn doorzettingsvermogen als para-atleet eindelijk en verdiend met ’s werelds ijdele goud. Maar Sifan Hassan zweeft daar weer boven, als een engel met vergulde vleugels. Haar prestaties dit jaar roepen zowel bewondering als ongeloof op. Wát een reeks en wát een diversiteit. Met haar unieke gouden combinatie op de 10.000 en 1.500 meter heeft ze in Doha niet alleen Nederlandse, maar ook internationale atletiekgeschiedenis geschreven. Bijzonder is ook dat Hassan bijna het gehele jaar piekte met Europese records en een wereldrecord tot gevolg. Haar bizarre veelzijdigheid maakt haar tot een van de beste atletes ter wereld.” "Blij en trots dat ik gewonnen heb", aldus Sifan Hassan op het podium.

Na een prachtige EK Cross editie vorig jaar op het terrein van de Beekse Bergen in Tilburg, vond dit jaar het Europees kampioenschap cross plaats in het Portugese Lissabon. Tien Nederlandse atleten stonden aan de start in de verschillende leeftijdscategorieen. Jasmijn Lau finishte als tweede in de wedstrijd onder 23 jaar. Het vrouwenteam onder 23 jaar won ook nog eens een gouden teammedaille. Lau maakte de race over 6.225 meter op het loodzware Bela Vista Park net buiten het centrum van de Portugese hoofdstad meteen hard. Ze hield het tempo hoog en trok het deelnemersveld helemaal uit elkaar. Gedurende de race moest ze alleen de Anna Emilie Møller laten gaan. Op de Deense winnares van de Warandeloop van twee weken terug stond geen maat, zij won het goud. Lau kon in de laatste afdaling de Ierse Stephanie Cotter achter zich laten en snelde naar het zilver. Ook Jasmijn Bakker liep een uitstekende race en werd vierde. Met de binnenkomst van Diane van Es op de elfde plaats kon Nederland met een grote voorsprong het teamgoud voor zich opeisen voor Ierland en Groot-Brittannië. Famke Heinst liep het EK niet uit. Jasmijn Lau: ‘Niet normaal, het teamgoud en de zilveren medaille komen voor ons totaal onverwacht. Ik ben een maand geblesseerd geweest, heb een maand niet kunnen lopen door pijn aan de pees bij mijn enkel. Ik heb alleen maar gezwommen, heel veel gezwommen. Ik had het EK al opgegeven maar in de training ging het weer oké, Toen werd ik gestuurd ondanks dat ik de Warandeloop niet had gedaan en dacht ik, als de Atletiekunie mij die kans geeft wil ik er ook vol voor gaan. Ik ben heel blij.’ Mannen senioren De mannen senioren liepen 10.225 meter op het glooiende gras van Lissabon. Hier was de Zweed Robel Fsiha de snelste, hij versloeg de Europees Kampioen van 2016 Aras Kaya uit Turkije. Derde werd de Italiaan Yemaneberhan Crippa. Eerste Nederlander werd Stan Niesten op een 30e plaats, Mike Foppen, de winnaar van de Warandeloop kwam binnen op plaats 33. Niesten gaf aan dat hij niet de beste benen had vandaag, maar toch content was met een plaats bij de top 30. Foppen sprak over een heel ander parcours dan de Warandeloop. ‘Ik heb nog nooit zo’n zwaar parcours meegemaakt.’ Jimmy Gressier (Fra) was net als in de Beekse Bergen heer en meester bij de U23. De Europees kampioen 5.000 en 10.000 meter 2019 U23 versloeg Elzan Bibic (Ser) en Abdessamad Oukhelfen (Spa). Jongens u20 Eerder op de dag had de Noor Jakob Ingebrigtsen met speels gemak de titel U20 voor zich opgeëist. Net als in Tilburg snelde hij naar het goud. Ayetullah Aslahan (Tur) en Efrem Gidey (Ier) completeerden het podium. Illian Martens was met een 27e plaats de eerste Nederlander. Martens: ‘Poh, dit was echt ontzettend zwaar. Ik had hier graag top 20 gelopen. Het was wel een stuk beter dan vorig jaar dus over die progressie ben ik echt tevreden. Ik kon ten opzichte van de andere jongens ook mooi opschuiven en heb het goed ingedeeld denk ik.’ Tim Verbaandert werd 43e en Ryan Oosting 61e. Job IJtsma werd in zijn eerste EK 68e. IJtsma: ‘Mijn eerste EK en dus een fantastische ervaring, het was een moeilijk parcours met geen meter vlak en dus geen moment om te herstellen. Ik ben te hard weggegaan en dan krijg je het op het einde zwaar op dit parcours.’ Bij de vrouwen U20 geen Nederlandse vertegenwoordiging. Nadia Battocletti (Ita) won voor Klara Lukan (Slo). Het brons was voor thuisloopster Marina Machado (Por). Bij de vrouwen senioren won de kampioene van Tilburg, Yasmine Can (Tur), zij had aan de finish 15 seconden voorsprong aan de finish op Karoline Bjerkeli Grøvdal (Noo) en de Zweedse Samrawit Mengsteab. Ook hier geen Nederlandse inbreng. Groot Brittanie (17.55 min) won de spannende Mixed Relay voor Wit-Rusland (18.01 min) en Frankrijk (18.05 min). Tekst: Bert Pessink Fotografie: Erik van Leeuwen

De ASICS NK Atletiek zijn toegewezen aan Atletiekvereniging SPRINT Breda (2021) en AV’34 Apeldoorn (2022). “Met de toewijzing voor één jaar worden beide clubs beloond voor een sterk bid”, zegt Stefan Beerepoot, projectleider van de ASICS NK Atletiek. “We verkeerden met deze twee gelouterde en ervaren clubs in een luxe positie”, voegt hij eraan toe. AV Sprint en de gemeente Breda bejubelen de toewijzing. Paul Alberts, voorzitter van AV Sprint: “Wij zijn bijzonder trots dat we het vertrouwen hebben gekregen dit fantastische toernooi te mogen organiseren op het mooie complex in onze stad Breda. We gaan er een prachtig feest van maken.” Wethouder Daan Quaars van de gemeente Breda voegt hieraan toe: “Geweldig nieuws! Je kunt natuurlijk de mensen naar de sport toe halen maar in Breda draaien we het om. Wij willen de sport naar de ménsen brengen. Hoe gaaf zou het zijn als we straks polsstokhoogspringen op de Grote Markt gaan zien?” Ook in Apeldoorn gaat de vlag uit. Nathan Stukker, wethouder van de gemeente Apeldoorn: “Ik kan vol trots vertellen dat Apeldoorn gaststad is van het NK Atletiek Outdoor 2022. In de rijke historie van Apeldoorn atletiekstad gaan we in 2022 een NK Atletiek hoofdstuk bijschrijven. Want na ruim 20 jaar is dit belangrijke Nederlandse toernooi weer op Apeldoornse bodem. En kunnen alle liefhebbers van deze mooie sport in de zomer van 2022 genieten van wat de nationale topatleten en de nieuwe jonge talenten in huis hebben. Op de atletiekbaan in het Orderbos, omgeven door het groen van de prachtige Veluwe, een unieke ervaring voor heel veel atleten. En een unieke kans om Nederland te laten zien dat atletiek in het Apeldoornse DNA zit. Ik voel me, als wethouder Sport, vereerd dat de Atletiekunie Apeldoorn heeft gekozen om gastgemeente te zijn van dit fantastische evenement.”

Ook het CTS GROUP Talententeam, 1500 meter loper Robin van Riel (AV Atilla, 19 jaar), werpster Alida van Daalen (PAC, 17 jaar), sprinter Raphaël Bouju (AV Feniks, 17 jaar) en werpster Jorinde van Klinken (Groningen Atletiek, 19 jaar), ervaren ups-and-downs in de sport. Robin van Riel ‘Een blessure lijkt me heel lastig’ Alleen nog maar ups ‘Ik maak elke keer weer stappen, stel doelen die ik uiteindelijk grotendeels kan waarmaken. Dat komt zeker ook door mijn goede team van trainers. Zij zorgen er onder andere door krachttraining voor dat ik zo belastbaar mogelijk ben en blijf. Daardoor heb ik echte downs nog niet gekend, gelukkig. Maar ik weet dat ze nog gaan komen hoor. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit echt een blessure gehad. Even afkloppen,’ zegt hij er snel achteraan. ‘Maar als ik naar andere atleten kijk, denk ik dat dit een heel lastige periode is. Het lijkt me zwaar om dan de juiste mindset te houden. Door een ernstige blessure raak je toch uit de bubbel van topsport. Lastig om dan bijvoorbeeld niet het leven te gaan leiden zoals m’n vrienden, die niet aan topsport doen. Maar ik denk dat ik het wel aankan, vooral omdat ik lopen ontzettend leuk vind. Ik doe het zeker niet alleen omdat ik er goed in ben, dan werkt het denk ik niet. Bij een overwinning ben ik van binnen heel blij. Maar ik vind mezelf dan niet opeens heel goed. Ik uit het dan ook niet zo enorm, niet iedereen hoeft mijn overwinning te zien, zegt de bescheiden Robin. ‘Winnen is soms ook een raar gevoel. Ik ben dan wel heel blij maar voor mijn gevoel heb ik ook gewoon een wedstrijd gelopen. Een medaille voelt dan soms wat onwerkelijk.’ Ook met verlies lijkt de evenwichtige Robin goed om te gaan. ‘Ik vraag mezelf dan af: waar is het mis is gegaan? had ik iets kunnen doen om het te voorkomen? wat kan ik er van leren en verbeteren voor een volgende toernooi? Dus ook als ik verlies blijf ik redelijk rustig. Ik ben dan niet boos, wel teleurgesteld in mezelf hoor. Ik heb dan niet de behoefte om als ik de baan afloop direct met mensen te praten, wel wil ik dan even evalueren met mijn coach en familie.’ Alida van Daalen ‘Even schreeuwen’ Positief denken en gericht trainen De gouden plak tijdens het EKU20 dit jaar was Alida haar hoogtepunt . ‘Toen moest ik echt een traantje laten en ook de huldiging, heel kort erna, was emotioneel. Ik heb vooral genoten op het podium, andere Team NL atleten stonden beneden te juichen, zo mooi. Direct na een overwinning zoals deze, moet ik ook wel even schreeuwen. Alle spanning komt er dan uit, alles waarvoor je hebt getraind.’ Een down kent Alida ook wel: ze had al een poos last van haar rug zonder dat de oorzaak bekend was. Na een röntgenfoto was deze direct duidelijk: een probleem in haar L5. ‘Ik kan hier niet aan geopereerd worden, dus dat betekent lang revalideren. En dat doe ik nog steeds. Ik ga veel naar mijn fysiotherapeut Eric van Putten, hij kent mij al heel lang en begeleidt me heel goed. Ik heb nog steeds wat pijn, maar ik werk nu aan sterkere romp- en rugspieren zodat ik sterk en stabiel blijf en dat werkt tot nu toe goed. Het is vervelend, maar ik ga er voor door veel te trainen. Stil zitten kan ik sowieso niet, lacht ze. ‘Ook mijn moeder helpt me positief te denken en zorgt dat ik mijn gerichte krachtrainingen blijf doen. Ze is niet alleen mijn coach maar ook mijn vertrouwenspersoon. Ze kent mij natuurlijk al m’n hele leven, dus weet goed hoe en wanneer ze me kan helpen. Maar soms is het lastig hoor, wanneer ik wat extra aandacht nodig heb, wil je niet dat mensen denken dat ik voorgetrokken word. Oktober 2018 was een grote beproeving voor Alida’s doorzettingsvermogen. ‘Ik mocht naar de Youth Athletic Games en had toen al last van mijn rug. Eén dag voor vertrek kwamen ze filmen van het Jeugdjournaal, ik maakte een verkeerde beweging. De volgende morgen had ik zoveel pijn in mijn rug, dat ik mijn bed niet uit kon komen. Ik dacht shit, wat moet ik hier nu mee? Twee weken voor mijn wedstrijd, en ik moest revalideren om überhaupt een discus te kunnen werpen. Aan het einde van de wedstrijd wist ik gewoon een 53 meter te werpen en werd hiermee vierde.’ Raphaël Bouju ‘Ik sliep met m’n medaille om’ Evalueren, dan back to work Over zijn Up hoeft het jonge talent niet lang na te denken: de gouden plak op de 100 meter tijdens het EKU18 in 2018. Zelf was hij zestien jaar toen. ‘Nadat ik gefinisht was, keek ik direct na het uitslagenboord: zie ik mijn naam, zie ik mijn naam? Toen deze verscheen, begon ik te schreeuwen en viel op m’n knieën om god te danken. Ik was zo blij met mijn medaille, ik wilde deze niet meer af doen. Die nacht sliep ik dan ook met mijn medaille om,’ lacht de enthousiaste Raphaël. ‘Terwijl ik wachtte voor de ceremonie, kon ik niet stil zitten, ik dacht alleen maar: die gouden medaille hangt straks om mijn nek. Een slechte race houdt me bezig, wanneer ik bijvoorbeeld een bepaalde tijd niet haal, word ik wel even boos op mezelf. Maar dan ga ik snel weer trainen. Ik wil niet te veel tijd verliezen, ik denk er even goed over na en focus me dan weer op de volgende race. Mijn coach evalueert races altijd, hij kijkt naar wat goed ging maar ook wat niet goed of minder ging. Maar wel met het motto, hier moeten we aan werken. En hij benadrukt altijd wanneer er iets minder gaat: het heeft niet voor altijd effect op je, laat het los. Wat ook minder was, ik had eerder dit jaar een tijdje last van een heupblessure, dat was even lastig. Nu heb ik hier gelukkig geen last meer van.’ Jorinde van Klinken ‘Draaien als een malle’ Praten, huilen, knuffelen Over tegenslagen hoeft Jorinde ook niet lang na te denken. ‘Tijdens het EJK (EKU20 dit jaar) was ik de grote favoriet bij het kogelstoten en discuswerpen. Maar bij discus lag ik er tijdens de kwalificaties al uit. Terwijl ik met een voor mij gemiddelde worp al een finaleplaats zou halen. En vorig jaar (WKU20 2018) gebeurde er bijna hetzelfde, kogel ging toen nog ok maar het discuswerpen totaal niet. Ik ging met de 2e positie de wedstrijd in en kwam vervolgens niet eens bij medailles in de buurt. Ik heb er lang moeite mee gehad. Pas veel later ben ik gaan praten, huilen en veel knuffelen. Tja, verwerken zoals vrouwen dat doen toch? Het heeft geholpen en ook relativeren helpt. Ik besefte me dit is niet einde, ik krijg nog genoeg kansen. Zoals het vooruitzicht op Doha: zo gaaf om mee te maken. Binnenkort ga ik de beelden van die wedstrijden voor het eerst terugkijken met m’n coach, een technische analyse, maar dat wordt wel zwaar. Bang dat het weer zoals vorig jaar zal gaan, ben ik niet. Ik ben een jaar trainen verder, en daardoor een ander mens, ik sta er nu totaal anders voor. Ik weet ook goed waar het mis ging hoor. Vorig jaar was ik extreem goed in vorm, ik stond als een malle te draaien in die ring, mijn lichaam dacht wat moet ik met al die kracht? Hoe krijg ik die discus er nu nog goed uit? Ik had toen zoveel energie en kracht, ik was nog niet eerder zo klaar voor een pr. Nu weet ik dat ik een tussenweg moet vinden, iets meer rust moet bewaren. Wat ook hielp na de teleurstelling tijdens het EJK, het team was super leuk en we wonnen zoveel medailles. We stonden daar met het team en wanneer er weer medaille werd gehaald, gingen met z’n allen door het dolle heen, zo tof. Ik ben heel extravert, bij een overwinning van mezelf sta ik dan ook te gillen, springen en huilen. Er komt dan zo’n ontlading los. Alleen in de sport kun je denk ik zulke momenten meemaken, dat is het mooiste wat er is.’ Tekst: Esther Vliege

Wie alles uit zijn of haar sportcarrière wil halen, moet kiezen. Soms vallen die keuzes goed uit, andere beslissingen helpen je niet - ook al lijken ze zo voor de hand te liggen. In een reeks interviews met oud-toppers vragen we hen om te vertellen over hún keuzes, omdat de talenten van nu daar wellicht hun voordeel mee kunnen doen. Dit keer: Rutger Smith. Wie Rutger Smith tegenwoordig wil ontmoeten, dient af te reizen naar Gent. De 38-jarige Groninger is er werkzaam voor de Vlaamse Atletiek Liga. In de zomer van 2018 kreeg hij een aanstelling als coach bij de Topsportschool en als kwaliteitsmanager voor het werpen. In die functies gaf hij training aan jonge talenten en was hij adviseur van coaches bij verenigingen. In oktober 2019 werd hij aangesteld als technisch directeur van deze Vlaamse atletiekbond. ‘Die benoemingen zijn min of meer het gevolg van een van de belangrijkste keuzes die ik heb gemaakt ná mijn sportcarrière’, zegt Smith. Maar daarover later meer. 'Fulltime atleet op Papendal' ‘Een eerste goede keuze was om me al vrij vroeg te specialiseren en om, na de medailles die ik bij de EJK (1999) en WJK (2000) won, fulltime atleet te worden. Dat was in die tijd minder makkelijk dan tegenwoordig. Mijn ouders vonden eigenlijk dat ik ook een opleiding moest doen, maar hebben me uiteindelijk helemaal vrij gelaten. Ik woonde in Leek en trainde in Groningen bij Joop Tervoort en Gert Damkat. Al snel moest ik tweemaal per dag op en neer en zij brachten me dan – tot ik zelf mijn rijbewijs kon halen. Nadat mijn coach Gert Damkat in 2006 een aanstelling kreeg op Papendal, ik daar zelf kon gaan wonen en trainen en er een indoorhal kwam, ontstond voor mij de ideale situatie.’ ‘Ik heb later wel geprobeerd een studie te doen aan de Randstad Topsport Academie en de Johan Cruyff University, maar het was voor mij niet te combineren. Alles was sport, sport, sport.’ 'Ik had nieuwe prikkels nodig' ‘Een tweede goede beslissing was om na de Spelen van Londen (2012) in de VS te gaan trainen. Die Spelen waren voor mij teleurstellend verlopen, ik kwam niet door de kwalificaties. De nacht na mijn laatste wedstrijd heb ik urenlang met sportarts Peter Vergouwen zitten praten, ook over de lichte blessures die ik vaak opliep. Ik heb na dat zomerseizoen op Papendal twee grote tassen gepakt en ben naar California vertrokken, waar ik bij Tony Ciarelli kon gaan trainen. Gert was het er meteen mee eens. Ik had nieuwe prikkels nodig én een omgeving waar je het hele jaar onder goede weersomstandigheden kunt trainen. Ik boekte progressie en als ik in mei 2013 in Shanghai mijn achillespees niet had gescheurd, was ik waarschijnlijk tot de zeventig meter gekomen.’ Terugkeer naar Nederland En dan een keuze die van grote invloed is op Smith’ carrière na zijn loopbaan als actief atleet. ‘Dat was de beslissing om terug te keren naar Nederland nadat ik een tijd als private coach werkzaam was in de VS. Na de EK in Amsterdam in 2016 en het missen van de limiet voor de Spelen van Rio in datzelfde jaar, heb ik me daar aanvankelijk op gericht. Heel leuk werk, maar ik had altijd de wens om me ook met beleid te kunnen bezighouden.’ ‘Ik hoorde in de VS over het “Sport Leadership Program” op Nyenrode. Technisch directeur Maurits Hendriks van NOC*NSF heeft het mogelijk gemaakt om die – dure – opleiding te volgen en daar zal ik hem altijd dankbaar voor blijven. Nu kon ik me verder ontwikkelen en dat heeft onder meer geleid tot mijn aanstelling in Vlaanderen.’ 'Liever één gouden' ‘Ik heb van weinig keuzes spijt gekregen’, zegt Smith als hem naar zijn minder geslaagde beslissingen wordt gevraagd. ‘Misschien wel van het feit dat ik na mijn middelbare school niet in de VS ben gaan trainen. Ik kreeg van allerlei universiteiten aanbiedingen en voor mijn levenservaring was dat wellicht goed geweest. Al had ik hier geweldige trainers, ik had graag een tijd op UCLA bij Art Venegas gaan trainen. Maar hij was als Mexicaan zo blij dat Amerika hem een toekomst had geboden, dat hij alleen met Amerikaanse atleten wilde werken. Al zei hij me later wel eens dat hij daar achteraf spijt van had gekregen.’ ‘Een tweede keuze waar ik nog wel eens over nadenk, was het blijven combineren van kogel en discus. Natuurlijk is het prachtig dat ik als enige atleet bij een WK twee medailles heb gewonnen (tweemaal brons bij de WK van 2007 in Osaka). Maar ik zou die twee plakken best willen ruilen voor één gouden medaille en die had ik misschien kunnen winnen als ik voor een van beide onderdelen had gekozen.’ ‘Je moet je aan de regels houden’ Smith toonde zich altijd een fel tegenstander van doping. Hij verloor regelmatig van atleten die andere keuzes maakten – en kreeg een aantal medailles pas uitgereikt nadat die tegenstanders bij her controles van hun urinestalen alsnog werden geschorst. ‘Ben ik blij met mijn principes? Ja en nee. Ik ben en blijf tegenstander van het gebruik van verboden middelen. Geen twijfel over mogelijk: je moet je als sporter aan de regels houden. Als je wel gebruikt en je wordt gepakt, ben je alles kwijt. Maar ik ken de verleiding wel. Als sporter ben je ook nieuwsgierig: waartoe zou ik in staat zijn als …’. ‘Maar dat kun je vergelijken met de keuze die ik enkele jaren geleden maakte om veganist te worden. Ook dat komt deels voort uit interesse. Iedereen zei altijd dat je als sporter niet kunt presteren zonder veel vlees te eten, maar nu zie je de nodige toppers die andere keuzes maken en toch aan de top staan. Ik had dat in mijn sportcarrière ook wel willen proberen.’ Over Rutger Smith Rutger Smith (1981) werd in 1999 Europees juniorenkampioen met kogel en discus en won een jaar later goud en brons bij de WJK. In 2005 bracht hij het NR met kogel op zijn naam. Zijn p.r. ’s op beide werponderdelen staan op 21.62 (2006) en 67,77 (2011). Smith leverde bij de WK van 2007 een unieke prestatie door met kogel én discus brons te winnen. Hij won zilveren medailles met de kogel bij de EK indoor en de WK van 2005 en de EK outdoor in 2012 en werd achttienmaal Nederlands kampioen. Tekst: Cors van den Brink

De SPAR European Cross Country Championships worden dit jaar voor de 26e keer georganiseerd. Een team van 10 Nederlandse atleten wordt afgevaardigd naar Lissabon waar zondag 8 december het EK Cross plaatsvindt. Deze editie is de Portugese hoofdstad Lissabon het strijdtoneel voor de medailles. Het Bela Vista Park, waar het EK Cross parcours gelegen is, is een van de grootste open gebieden binnen de stadsgrenzen van Lissabon en kent een oppervlakte van 85.000 m2. Het park wordt vaak gebruikt als locatie voor grote concerten of sportevenementen zoals dit. Technisch directeur Ad Roskam maakte vandaag de Nederlandse ploeg bekend, mede gebaseerd op prestaties tijdens de Warandeloop die gisteren plaatsvond. "Nederland is vertegenwoordigd door een jonge generatie atleten met een 'onder 20' en 'onder 23' team en twee senioren. Zij zullen de rijke historie van Nederlandse atleten bij het EK cross moeten voortzetten nu een aantal oudere atleten zich om verschillende redenen niet hebben gekwalificeerd", aldus Ad Roskam. Nederlands Team EK Cross Mannen U20 Club Job IJtsma HAC '63 Tim Verbaandert Eindhoven Atletiek Ilian Martens AV Cifla Ryan Oosting Atletiekunie Vrouwen U23 Club Diane van Es PAC Jasmijn Bakker AV Triathlon Jasmijn Lau Ciko '66 Famke Heinst AV de Liemers Mannen (senioren) Club Mike Foppen AV Cifla Stan Niesten DEM Het begeleidingsteam bestaat uit Guido Hartensveld (coach), Nils Pennekamp (coach) en fysiotherapeut Luc Schout. Foto: Erik van Leeuwen (EK Cross Tilburg, 2018)

Na een tweejarige uitstap naar de Beekse Bergen is de Warandeloop weer terug op de Oude Warande nabij de Universiteit Tilburg. Een jaar na de organisatie van het EK Cross was er dit jaar weer een uitgebreid programma voor de liefhebbers van de veldloop en bij de mannen en de vrouwen stond er in de crossgala’s traditiegetrouw een zeer sterk internationaal veld aan de start. Bij de mannen, die 10.000 meter moesten lopen, was het Stan Niesten die meteen na de start het tempo hoog opschroefde en 20 meter voorsprong nam. De internationale toplopers Rinas Akhmadeev (Rus), Nekagenet Crippa (Ita) en Napoleon Salomon (Zwe) liepen het gat samen met Nijmegenaar Mike Foppen (22) dicht. In de volgende ronden met de bekende berekuil en de boomstammen bleef het viertal bijeen, op 1500 meter voor de finish verloor Foppen de aansluiting doordat het tempo almaar werd opgevoerd. Op wonderbaarlijke wijze kon hij het leidende drietal bijhalen en ze met een machtige sprint verslaan. Foppen: “Mijn trainingsstage in Zuid-Afrika is heel goed verlopen, ik wilde me in de Warandeloop plaatsen voor het EK Cross over twee weken in Lissabon. Ik had geen echt plan, maar heb tot 5.000 meter tempo gemaakt. Na 8500 meter moest ik de leiders laten gaan, maar ik kon me herpakken in het laatste bochtige stuk. Daarna kon ik de jongens lossen in de sprint.” Foppen won met zijn tijd van 30.01 ook in de klasse tot 23 jaar. Tweede werd net als afgelopen jaar Rinas Akhmedeev (30.02) en derde Crippa (Ita) 30.04. Als achtste kwam Stan Niesten over de finish, Richard Douma werd tiende. De elfde plaats was voor Noah Schutte, plaats dertien voor Khalid Choukoud. Galavoorstelling dames door Anna Emilie Moller De race bij de dames ging over 8.000 meter. Hier stak de Deense Anna Emilie Moller met kop en schouders boven het internationale veld uit. Ze liep met soepele tred haar ronden op het prachtige cross parcours en bouwde elke ronde haar voorsprong uit. De Europees kampioene cross onder 23 jaar had aan de finish met 26.48 ruim 30 seconden voorsprong op Valeriya Zhandarova uit Tbilisi. Samarat Mengsteab uit Zweden werd derde. Bij de Nederlandse dames waren de ogen vooral gericht op Julia van Velthoven. De atlete van Cifla had eveneens een goede trainingsstage in Zuid-Afrika doorgemaakt. Het was echter niet Van Velthoven die als eerste Nederlandse binnenkwam, maar de talentvolle Diane van Es. Van Es was kortgeleden nog de snelste Nederlandse in de 4 Mijl van Groningen en had aan de finish 19 seconden voorsprong op Van Velthoven (27.57). Jill Holterman werd derde Nederlandse, Jasmijn Bakker vierde en Britt Ummels vijfde. Korte Cross mannen voor Thijmen Kupers Bij de mannen korte cross stond er geen maat op Thijmen Kupers, met grote passen legde hij de 2400 meter af in 6.25. Tweede werd Kevin Vizee (6.34), derde Yorben Ruiter (6.35) Korte Cross vrouwen voor Jetske van Kampen Ook de vrouwen liepen op de Oude Warande 2400 meter. Hier was het Jetske van Kampen, net als Kupers lid van Groningen atletiek, die de winst naar zich toehaalde in 7.22. Karin Nieuwenhuijsen won de sprint van de achtervolgers voor Dagmar Smid en Aline Kootstra. Vlak voor de start van het Crossgala bij de mannen ontving Frans Heffels van de gemeente Tilburg de zilveren legpenning, hij stopt na 60 jaar als bestuurslid van de organisatie. Op 15 december is de Amsterdamse Boscross, de tweede van een reeks van vijf wedstrijden plus het NK Cross in het Nationaal Crosscircuit. Komende week maakt de Atletiekunie de namen bekend van de atleten die geselecteerd zijn voor de EK Cross in Lissabon op 8 december.

Van 7 tot en met 15 november vonden de Wereld Kampioenschappen Para Atletiek plaats in Dubai. We spraken met Ranki Oberoi en Ronald Hertog over de gouden medailles die zij wisten te winnen. Niks geen valse bescheidenheid. De twee wereldkampioenen Ronald en Ranki zagen hun gouden medaille echt niet aankomen. Ronald: ‘Ik stond 5e op de wereldranglijst. Ik voelde wel: ik sta er goed voor misschien ben ik in vorm voor een PR. Pas toen ik in de series al een PR liep én tijdsnelste was, dacht ik: misschien zit er een medaille in.’ Ranki: ‘Ik ging wel uit van een medaille, maar geen goud. Ik dacht steeds: ik kan de tweevoudig wereldkampioen (Abdul Latif Romly, red.) toch niet verslaan? Maar mijn wil is wel sterk hoor, ik sta op met een winnaarsmentaliteit. Ik was heel gretig die dag.’ In de 200 meter finale pakt Ronald Hertog (30) het goud in een waanzinnig tijd en een nieuw Nationaal Record: 22.20. Ranki Oberoi (26) sprong in zijn tweede poging z’n eigen Nederlands record (7.13, red.) uit de boeken met een afstand van 7.39 meter. ‘Er zijn er maar weinig die het halen’ De overwinning Ranki: ‘Deze medaille stijgt boven alles uit, na alles wat ik heb meegemaakt en overwonnen. Dit is mijn grootste succes. Ik wil steeds voor meer gaan, na het EK vorig jaar wilde ik een medaille op dit WK. Mijn volgende doel is ook al helder: goud op de Spelen. Mensen zeggen misschien dat je voorzichtig moet zijn met dat soort uitsparaken, maar ik daag mezelf graag uit. Als ik mijn vorm behoud en sterker word, waarom zou het dan volgend jaar niet weer lukken,’ lacht de geboren optimist vrolijk. Ronald: ‘Ik ben sinds 2006 beroepsatleet, dit was mijn laatste WK. Ik wil mijn bachelor orthopedie halen. Maar eerst nog full focus op de Spelen hoor. In al die tijd heb ik één keer eerder goud behaald (EK 2012 speerwerpen, red.). Niet dat al mijn medailles hiervoor minder waard zijn, maar het is wel heel kicken om na al die jaren van investeren op een mondiaal toernooi de allerbeste te zijn. Iedereen wil het zó graag, maar er zijn er maar weinig die het werkelijk halen.’ ‘Ik kon het niet geloven, ik had het echt gedaan’ Verspringen Ranki: ‘Tijdens de trainingsstage in Belek was ik hard met de zijkant van mijn bil op een horde gevallen, de hele week landde ik op mijn voeten. Pas tijdens de laatste training, twee dagen voor mijn wedstrijd, sprong ik met een gewone landing. Ik vond het spannend hoe dat zou uitpakken. Voor de laatste drie sprongen, de finale, zeiden een aantal uitgeschakelde concurrenten tegen me: “wow misschien ga je de Maleisiër (toenmalig regerend wereldkampioen, red.) wel verslaan.” En ook: “jij gaat nummer één worden Ranki, je had zo’n mooie sprong.” Dat was fijn maar ook lastig: ik moest wel blijven focussen. Het werd steeds warmer en later, we moesten nu dealen met tegenwind. Ik probeerde te focussen en mezelf te pushen om nog verder te springen, maar dat lukte niet. Bij de laatste sprong was het zo spannend of er iemand over mij heen zou gaan, in Rio en ook tijdens een EK gebeurde dat namelijk in de laatste ronde. Mijn grote concurrent was helemaal opgepompt, klaar om me voorbij te gaan. Maar na zijn landing juichte alleen zijn team, niet de rest van het publiek. Ik keek naar Arno en die stak twee vuisten in de lucht en zei: je hebt ‘m! Ik begon te springen, ik kon het niet geloven: ik had het echt gedaan.’ 200 meter Ronald: ‘Ik voelde meer spanning voor de series dan voor de finale. Je weet dan nog niet hoe je vorm is, hoe je tegenstanders zijn. In de series heb je dat allemaal kunnen proeven en in de finale wist ik wat ik waard was. De ontlading bij de finish was heel groot, ik heb enorm hard gejuicht. Het is de kroon op m’n WK-werk. En wanneer het Wilhelmus dan voor jou gespeeld wordt, dat is een hele grote eer. Al kwam het besef pas later, toen ik in alle rust op m’n hotelkamer was en de dag doornam en tot de conclusie kwam: ik was vandaag echt de beste van de wereld. Dat voelt heel rijk.’ Ronald & Ranki Ronald loopt al dertien jaar mee en is de mentor van de groep para-atleten. Ronald: ‘Niet iedereen heeft behoefte aan advies of hulp hoor. Ranki functioneert nu bijvoorbeeld uitstekend zelf, maar wanneer hij stress ervaart kan ik hem soms nog even helpen. Atleten hebben allerlei vragen, zo kwam Kimberly (Alkemade, red.) die dit WK haar debuut maakte en direct twee medailles won, vorige winter naar me toe met de vraag: “hoe hou je energie over zodat je aan het einde van de week nog een sociaal leven kun hebben?” Dat is ook onderdeel van het atleten-leven. Ranki: ‘Ik heb vooral aan het begin van mijn carrière als topsporter heel veel aan Ronald gehad. Twee jaar lang reed ik geregeld met hem mee naar Papendal, hij leerde me zoveel tijdens die ritten. Hoe Papendal werkt, over het leven als topsporter. Het was fijn om met hem te praten. Na mijn eerste EK, WK en Spelen, zo rond 2017, wist ik het wel en had ik het niet meer nodig. Vanaf toen was ik zo gretig, niks kon me nog klein krijgen. Het enige wat ik nog moest doen, was uitvoeren. Ronald zegt dat ik hem ook heb geholpen door mijn positieve energie. Hij zei eens: “Als jij een wedstrijd hebt, probeer ik altijd te komen kijken want dat is zo genieten. Je lijkt iedereen op te willen eten, te willen verslaan.” Dat vind ik zo leuk om te horen. En het moment dat Ronald wereldkampioen werd, voelde ik me zo intens blij. Alsof ik zelf goud had,’ lacht Ranki. 'Terwijl ik nog moest. De dag van mijn wedstrijd stond ik op met de gedachte: Ronald heeft het gedaan, nu moet ik het doen.’ Tekst: Esther Vliege Fotografie: Hélène Wiesenhaan