Eenmaal in Rotterdam storten mijn man René en ik ons in de mensenmassa, want wat een drukte. Bij de wc’s maak ik kennis met Mili, een loopster uit Indonesië die haar vijfde marathon loopt, maar haar eerste in Nederland. Ze is gisteren aangekomen op Schiphol. Aangezien ze ongeveer dezelfde streeftijd in gedachte heeft en alleen is (haar vriendin loopt de kwart), besluiten we samen op te lopen. Bij het startvak heb ik afgesproken met Marjolien. Een ontzettend gezellige en leuke meid uit Capelle wie ik een paar weken eerder heb ontmoet tijdens de trainingsloop van de RMD. Ook zij heeft dezelfde streeftijd en we zouden in ieder geval samen starten. Het is al gelijk gezellig in het startvak. Terwijl Lee door zijn gouden microfoon hét nummer ‘You never walk alone’ zingt, staan wij in de rij voor ons laatste zenuwplasje. Mili wacht bij het hek op ons. Helaas duurt het nogal lang en tegen de tijd dat wij uit de dixi stappen, is de meute al in beweging en van Mili geen spoor. Ik vermoed dat zij toch alvast is doorgelopen. We hebben nog gezocht, maar niet meer gevonden. Ik hoop dat ze een mooie marathon heeft gelopen.

Bij de start geven wij Lee nog een high five. Yeah! Het gaat beginnen! Gelijk de Erasmusbrug op. Prachtig uitzicht! Na twee kilometer voelen we de warmte al. Dat wordt weer bloedheet en afzien vandaag. Ik heb wel een ‘camelbag’ met water, maar niet teveel, want dat is alleen maar extra zwaar. Het is enkel mijn noodvoorraad. Ieder waterpunt pakken, is het advies. Hoe ontzettend stom en balen is het, als blijkt dat bij het derde waterpunt (15km) al de bekertjes op zijn en we dus noodgedwongen alleen de AA kunnen drinken. Iets waar ik niet mee getraind heb. En hoe geweldig is mijn man dan dat hij direct een stukje mee rent en mij van water voorziet. René moedigt mij op een paar punten aan: De Slinge (13 en 15 km), vlak voordat we weer terug de Erasmusbrug overgaan (26 km) en in het Kralingse Bos (37 km).

Tot halverwege gaat het gewoon ontzettend lekker. Marjolien en ik bewaken samen ons tempo en zo lukt het ons om heerlijk constant te lopen. Rond de 22 komt het eerste dipje. Het is warm en de zon is fel. Eenmaal in de buurt van de Coolsingel gaat het wel weer. Vanaf 30 km begint het eigenlijk pas. Dat is het zwaarste stuk. De volgende echte dip krijg ik pas weer rond de 32 km in Kralingse Bos. Als dan bij 34 km de schermen met filmpjes komen en ik een video van mijn meiden levensgroot zie verschijnen, lijkt het nog zo’n eind weg voor ik ze weer in levende lijve kan knuffelen. Ik moet nog zovér. Dan zie ik René en geeft hij nog een petflesje water aan. Zéér welkom! Een kanjer is hij dat hij de hele dag mij volgt met de metro. Marjolien krijgt kramp rond de 39 km en moet even langs de kant om dit aan te pakken. Ik kan dan al niet meer stoppen, want als ik eenmaal ga wandelen, kom ik niet meer op gang. Zij pakt snel haar route weer op, maar we treffen elkaar niet meer en ze finisht een minuut achter mij.

Ook mijn hardloopclub staat ons, want er lopen nog twee uit mijn groep mee, aan te moedigen. Rond de 31 km en op de terugweg kom ik weer langs dat punt, dan is het nog een kleine 3 km tot de finish. Zo ontzettend welkom om dan een bekend gezicht te zien. Zeker omdat die laatste paar kilometers enorm tegenvallen. Het publiek is uitzinnig en geweldig, maar half dronken mensen die deels op de weg in mijn oor staan te schreeuwen terwijl ik alle wandelende deelnemers probeer te ontwijken, helpen niet echt mee. Hoe lief en aanmoedigend ook bedoeld. Bij de laatste bocht hoor ik René nog roepen. Verrassend, want hij zou daar niet staan. Hij krijgt een dikke zoen van me. Ik pak mijn telefoon en film de laatste 500 meter. Te gek! Dit gevoel! En nu lijkt het alsof ik nog kilometers door zou kunnen! Ik finish met een dikke grijns op mijn gezicht en heb echt zoiets van: ‘Zijn we er echt al??’ Ontzettend genoten.